Gedichten schrijven is voor mij inmiddels meer dan een hobby — het is een echte passie geworden.
Het is mijn uitlaatklep, mijn manier om gedachten en gevoelens een plek te geven.
Wat me raakt, aan het lachen maakt of diep ontroert, krijgt vaak vanzelf woorden in de vorm van een gedicht.

Dat is niet altijd zo geweest.
Vroeger schreef ik alleen af en toe, meestal bij verdrietige momenten, zoals het verlies van een huisdier.
Het hielp om mijn gevoel op papier te zetten.
Toen mijn moeder ernstig ziek werd, schreef ik een gedicht over wat zij voor mij betekent.
Ze vond het zo mooi dat ze het aan anderen liet lezen — en door hun warme reacties ben ik blijven schrijven.
Sindsdien kan ik me geen leven meer voorstellen zonder poëzie.

Mijn moeder is helaas overleden, maar in mijn gedichten leeft ze voort.
Door over haar te blijven schrijven, blijft ook een stukje van haar dichtbij.

In mijn werk herken ik hoe woorden kunnen verbinden.
Iedereen maakt mooie en moeilijke dingen mee, en soms vind je troost in een paar regels tekst.
Maar ook humor hoort erbij — want wat is er mooier dan een glimlach, juist in een verdrietige tijd?
Ik hoop dat mijn gedichten mensen raken, laten nadenken, en laten voelen dat we niet alleen zijn.
We hebben elkaar nodig, meer dan we soms beseffen.

Vaak hoor ik dat mijn gedichten herkenbaar zijn — eenvoudig van taal, maar met gevoel geschreven.
Soms ontroerend, soms troostend, en vaak met een vleugje humor.
Dat is precies wie ik ben: Janine

Mijn naam is Janine van den Dries-Hengsdijk.
Ik ben geboren in Goes en woon in een gezellig dorp op Noord-Beveland.
Samen met mijn man Erik en onze zoon Mitch, mijn grootste steun en inspiratie.
Zonder hun aanmoediging had ik mijn droom niet kunnen waarmaken.

“Janine schrijft gedichten” begon als een wens - en nu mag ik met trots zeggen: die droom is uitgekomen.

Met één gedicht is het allemaal begonnen…